عاشقانه ها

مگر کور باشد نقاشی

که به دیدن تو چهره تصویر کند

که انگشت به دهان میماند

که گر این کار از بشری ساخته بود

نه سنگی بود یارای به دوش کشیدن بار تصویر تو

نه قلمی این چنین توانا

به نقش زدن

بازدم سحر گاهیت بشارت بهاران است

نسیمی (ا)ست که جهان را مینوازد

خوشا خزانی که از آه سرد تو آغاز میشود

باران به لبخند تو مانند است

شکوهناک میبارد و

دلگیر میانجامد

و صدایت آنی (ا)ست

که به آزادی و عشق بدل میکند شعر را

آه اگر تاب تحمل ات در من بود...

توان ایستادن به زیر نگاهت

توان شنفتن سکوتت

که آرامش بعد از طوفان بدان مانند است.

آه اگر در حضورت فکرم یخ نمیزد و

زبانم در التهاب جنبیدن بند نمیامد

آه اگر به دیدارت

دست هایم به گرفتن دستهای تو

وا نمیماند و

سراسر وجودم درمانده نمیشد

از گفتن دوستت دارم


از کجا شروع کنم که تو هم باشی؟
ازبهار چشمانت که بیدارم کرد؟
یا
زمستان گونه های یخی ام که تو را خواباند؟

از چه شروع کنم که تو هم باشی؟
از همین بالها که تو روی شانه هایم گذاشتی؟
یا از رد پایم که روی وجدانت ماند؟

از که شروع کنم که تو هم باشی؟
از تو

یا من؟

بهترین ها تقدیم به شما

 سحرگاه در چمن خوشرنگ شد گل                         نگاهش کردم و دلتنگ شد گل
به دل گفتم که ناز است این میندیش                      چو دستی پیش بردم سنگ شد گل
                                                         
کاش در سینه مرا این دل دیوانه نبود                       یا اگر بود اسیر غم جانانه نبود
رخ گل مایه سودا و گرفتاری شد                            ورنه مرغ دل ما را هوس دانه نبود
                                                         
جان غمگین،تن سوزان،دل شیدا دارم                     آنچه شایسته عشق است مهیا دارم
سوزدل،خون جگر،آتش غم،درد فراق                      چه بلاها که زعشقت من تنها دارم
                                                         
ای روی تو گلگون زمی ناب شده                            وز خون دلم چو لاله سیراب شده
بر چشم ترم ببخش کز سوز درون                          اشکی است چو آتش آب شده
                                                         
دل جزره عشق تو نپوید هرگز                                جز محنت و درد تو نجوید هرگز
صحرای دلم عشق تو شورستان کرد                      تا مهر کسی در آن نروید هرگز
                                                         
بردامن تو دست نیازم بادا                                    پیوسته غم تو دلنوازم بادا
همواره خیالت که در آغوش من است                     آگاه زمن و سوزوگدازم بادا
                                                         
شب نیست که آهم به ثریا نرسد                           از چشم ترم آب به دریا نرسد
 میمیرم از این غصه که آیا روزی                             دیدار به دیدار رسد یا نرسد
                                                         
سال ها پرسیدم از خود کیستم؟                           آتشم؟ شورم؟ شرارم؟ چیستم؟
دیدمش امروز و دانستم کنون                                 او به جز من ، من به جز او نیستم
                                                          
تو را بر کوه خواندم آب می شد                                به دریا گفتمت بی تاب می شد
چو بر شب نام پاکت را سرودم                                ز خورشید رخت سیراب می شد

می نویسم

از هم برای تو می نویسم ،

برای تو و برای قلبی که برای تو می زنه

،دوست دارم برات بنویسم.

دوست دارم که بیشتر بدونی چقدر دوستت دارم

ولی کجاست حروفی برای نوشتن از تو

بگو چگونه درک کنم لحظه های عاشقی رو ؟

من کلماتم را در وجود تو جاگذاشتم بگو چگونه اسمت را بنویسم ؟

وقتی اشک نمی گذارد.

اسمت رو به همراه ستاره می نویسم چون من و به یاد شبهای

تار عشق میندازه

بگو چگونه بعد از این تحمل کنم لحظات تنهایی را؟

با نوشتن لحظات تنهایی گریه ام می گیره چه برسه به ........؟

با تو بودن برام...

هیچ میدونی با تو بودن برام قشنگترین آسایشه؟

با تو بو دن برام خود آرامشه

میدونم که میدونی دوریت برام مثل مصیبته

اینو هم خوب میدونی که گاهی دلم بد جور می گیره

هوای با تو بودن میکنه

شبا که فقط اشک می ریزم راستش و بخوای همش خدا خدا میکنم که

وقت این نرسه که من و تو از هم جدا بشیم...

اینو میدونی عزیز من ، که دل من دیگه طاقت دوریت و نداره ؟

اینو میدونی عزیزمن خدا عاشقا رو دوست داره

پس بیا با هم دعا کنیم از ته دلمون خدا رو صدا کنیم

که تا آخر ش بمونیم مال هم

ما رو خدا نکنه از هم جدا

همیشه باشیم تو صف عاشقا

مرا بخوان

مرا انسان بخوان

شاید که روزی بعد

برایت قصه ی عشقی بخوانم

تو را در فکر خود جایی دهم من

برایت با زبان شعری بگویم

مرا انسان بخوان

تا جان خود را

برای با تو بودن

همان قربانی دیرین بسازم

تو انسان بودن من را

برای خود نمی خواهی

تو می خواهی مرا

قربانی بازی بی معنای خود سازی

تمام گرمی روح مرا گیری و

از آن در دل سردت کنی آتش

مرا انسان نبودن راه تاریک است

تو از من راه تاریکی گرفتی

به من از شعله ی گرم نگاهت نور دادی

ولی این شعله بر جانم گرفتست

من را آتش زدست این نور سوزان

مرا انسان بخوان شاید که روزی بعد

چنین شعری از این ذهنم ببارد

و معنای خوش انسان شدن را

برایت من بگویم باز

عکس هایی دیدنی و نایاب از عروسی دکتر شریعتی!

.: تصاویری دیدنی از عروسی دکتر علی شریعتی :.

 

 

زیر باران نشسته ام رو به نبودنت گریه می کنم و با رویاهایم ترانه می سازم تو گاه پیشانی بر پیشانی من می سایی و لذت می بری از خنکای نشسته بر پیشانیم و من همچنان دنبال رد پای تو می گردم.....! امان از این ردپایی که هیچگاه نقش آن را با چشمانم ندیده ام و دریغ از لحظه ای با تو بودن !!

سکوت تلخ مرا گریه های ریز ریز باران تلافی می کند

التماسی سرد وجودم را آتش می افکند

به حرمت فاصله ها آواز قلبم را به قاصدک ها می سپارم

چشمانم را می بندم، شاید خیال تو مهمانم شود

عجب!

خیالت به سراب ذهنم قدم نمی گذارد

شاید روزی برای همیشه تو را به فاصله ها بخشیدم

و همچون تو اشک باران را نادیده گرفتم

همچون تو صدای قلب ها را نشنیدم

تنها به جرم محبت؟؟!!

چه بغض بسته ای ست تمنا

در این زمین کویری ترک خورده

چه جان خسته ای ست در من

در این بی کرانه ابری