عاشقانه ها

مگر کور باشد نقاشی

که به دیدن تو چهره تصویر کند

که انگشت به دهان میماند

که گر این کار از بشری ساخته بود

نه سنگی بود یارای به دوش کشیدن بار تصویر تو

نه قلمی این چنین توانا

به نقش زدن

بازدم سحر گاهیت بشارت بهاران است

نسیمی (ا)ست که جهان را مینوازد

خوشا خزانی که از آه سرد تو آغاز میشود

باران به لبخند تو مانند است

شکوهناک میبارد و

دلگیر میانجامد

و صدایت آنی (ا)ست

که به آزادی و عشق بدل میکند شعر را

آه اگر تاب تحمل ات در من بود...

توان ایستادن به زیر نگاهت

توان شنفتن سکوتت

که آرامش بعد از طوفان بدان مانند است.

آه اگر در حضورت فکرم یخ نمیزد و

زبانم در التهاب جنبیدن بند نمیامد

آه اگر به دیدارت

دست هایم به گرفتن دستهای تو

وا نمیماند و

سراسر وجودم درمانده نمیشد

از گفتن دوستت دارم


از کجا شروع کنم که تو هم باشی؟
ازبهار چشمانت که بیدارم کرد؟
یا
زمستان گونه های یخی ام که تو را خواباند؟

از چه شروع کنم که تو هم باشی؟
از همین بالها که تو روی شانه هایم گذاشتی؟
یا از رد پایم که روی وجدانت ماند؟

از که شروع کنم که تو هم باشی؟
از تو

یا من؟

بهترین ها تقدیم به شما

 سحرگاه در چمن خوشرنگ شد گل                         نگاهش کردم و دلتنگ شد گل
به دل گفتم که ناز است این میندیش                      چو دستی پیش بردم سنگ شد گل
                                                         
کاش در سینه مرا این دل دیوانه نبود                       یا اگر بود اسیر غم جانانه نبود
رخ گل مایه سودا و گرفتاری شد                            ورنه مرغ دل ما را هوس دانه نبود
                                                         
جان غمگین،تن سوزان،دل شیدا دارم                     آنچه شایسته عشق است مهیا دارم
سوزدل،خون جگر،آتش غم،درد فراق                      چه بلاها که زعشقت من تنها دارم
                                                         
ای روی تو گلگون زمی ناب شده                            وز خون دلم چو لاله سیراب شده
بر چشم ترم ببخش کز سوز درون                          اشکی است چو آتش آب شده
                                                         
دل جزره عشق تو نپوید هرگز                                جز محنت و درد تو نجوید هرگز
صحرای دلم عشق تو شورستان کرد                      تا مهر کسی در آن نروید هرگز
                                                         
بردامن تو دست نیازم بادا                                    پیوسته غم تو دلنوازم بادا
همواره خیالت که در آغوش من است                     آگاه زمن و سوزوگدازم بادا
                                                         
شب نیست که آهم به ثریا نرسد                           از چشم ترم آب به دریا نرسد
 میمیرم از این غصه که آیا روزی                             دیدار به دیدار رسد یا نرسد
                                                         
سال ها پرسیدم از خود کیستم؟                           آتشم؟ شورم؟ شرارم؟ چیستم؟
دیدمش امروز و دانستم کنون                                 او به جز من ، من به جز او نیستم
                                                          
تو را بر کوه خواندم آب می شد                                به دریا گفتمت بی تاب می شد
چو بر شب نام پاکت را سرودم                                ز خورشید رخت سیراب می شد